Duèi vos vau parlar d'un libre qu'ai legit l'an passat e que m'agradèt fòrça. Es escrich per una filha d'Avairon Anna Regord, qu'estudièt a la facultat de Montpelhièr. Se'n anèt dins lo desèrt, dins la sabla per partejar la vida dels "Nomadas" e nos conta çò qu'a viscut, conegut; son experiencia del lach de las camèlas, las fèstas, lo fuòc, la tempèsta de sabla, las estelas dins la nuèch "a la serena jol cèl embelinaire", la pluèja amb sas gotetas "coma de fadarèlas", lo vent, los dròlles:" enfants del vent e de la sabla...Liures e pèdescauces...", la menina cèga que es "femna de clarvesença", l'amistat amb los Nomadas de l'èrm..., e acaba per la siá lenga "quista etèrna". La lenga es pas una empacha a l'amistat, a la comunicacion: "las lengas se mesclan, estrangièras de mots, mas parièras de sens, per ligar l'amistat."
Lo capitol primièr e lo darrièr se sonan " Escritura" .Per un libre es normal mas aquela escritura es un lenga en devenir se la legissèm e se nos'n tornam servir!
"Escriure coma òm beu un veirat d'aiga canda quand la set nos escana". "Escriure, e se tracha, a l'ora d'acabar, que la set te demòra." La set de tornar legir e parlar aquela lenga d'Òc qu'es lo veirat d'aiga....
T ai fach mai d'un comentari Ont son passats d
RépondreSupprimerins la capà del cèl d'internet.Tefagues pas de lagui sèm dins la còla d'un monta -mametas.Domenge vòl pas escampar las mametas al trast e fa de momta-mametas per las gardar a
l'ostal lo mai possible.Mas es pas totjorn simple.