es lo temps de la vendémia...

...e ai trobat en çò de Joan Jornòt un tèxt que ne parla. Nasquèt en 1925: es plan segur que la vendémia de son epòca a pas res a veire amb la de uèi!!!mas m'agradèt: es plen de poësia e es una fotografia de la realitat del moment.
"D'aquel temps lei vendèmias èran un pauc temps de fèsta. S'entendiá rire e cantar tot au long dau jorn, e nosautrei, lei joves, vivian en plena libertat dins un campèstre sensa limit. Lomond i venian dei quatre vents. Lei raiòus davalavan de sei Cevenas amb de recaptes pèr tres setmanas: sa carnsalada, sei tartifles, sei cèbas e son cachat: de rocafòrt pastat amb d'aigardent. Eran vestits de velós rufe e sentián a estòfa, a vin e a susor. Aqueles òmes qu'èran paures coma Jòb èran gaujós. Mai d'un sabián pas legir mai, après lo sopar, vos cantavan sota las estelas, de cançons lentas e bèlas, de planhs balançats que vos ponhavan lo còr. [...] La nuèch, [...] cadun a sa plaça, òm se recaptèt dins unnlençòl nosat. Ben agolopat dins una cobèrta, nos adormisiam lèu sus la  palha que cracinava. de còps lo Mistral bofava e siblava entre lei pèiras de la paret. [...] Aquela sinfoniá de bruchs nochaus sosteniá nòstrei pantais e nòstre eime s'espandissiá fins ai espacis estelats. [...] L'auba, en serviciala fidèla picava a la pòrta de la palhièra."... de seguir!!!