renaissença

Vaqui qu'un jorn, aquò fa un brave brieu, ausiguèri un colèga parlar coma mos parents: en òc. Foguèrem qualques uns que li demandèrem de nos legir quicòm après dinnar. Aquò conservèt un pauc dins mas aurelhas e dins mon còr lo son de l'ostal.
Vaqui qu'un jorn rescontrèri una dòna que me diguèt:"per de què venes pas a la facultat far una licéncia d'occitan, ara que siás retirada?" "E per de què pas", respondèri. Mas me calguèt un an per me confortar dins aquela dralha!
Vaqui que l'an passat començèri de trabalhar la literatura, l'òc medieval e la dialectologia e un molon de tèmas e versions: cal plan conéisser la lenga per la legir e la parlar coma cal....
 E ara ne soi plan contenta: ai descobèrt un fum de causas polidas en lenga e  la riquesa literaria es fabulosa. Malgrat lo temps que passa, ai lo plaser de me tornar trobar amb d'escolans joves quand vau a la facultat puslèu que de cercar tota soleta davant mon ordenador.
Espèri que los joves seràn nombroses per transmetre aquela lenga per çò que ieu me sentissi un pauc colpabla de la pas aver tròp parlada quand èra temps!